Sluit je ogen en deuren niet

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo’n woede voelde en zo ontdaan was. Ik zit in een café verscholen achter mijn laptop en ik hoor Miley Cyrus’ Party in the USA door de speakers dringen. Met deze verkiezingen is het wellicht ook een feestje aan de overkant van de oceaan. Vierend dat Nederland een exacte kopie wordt van wat daar al tijden gaande is. Angst voor alles verder dan je achtertuin en vasthouden aan een romantisch ideaalbeeld van hoe het “vroeger zou zijn”. 

Ik moet denken aan een gebeurtenis een tijdje terug in de straat van mijn ouders. Op klaarlichte dag liep er een man door onze straat en belde bij verschillende huizen aan. In plaats van open te doen, werd er door een buurvrouw een foto gemaakt van de deur-cam en rondgestuurd in de buurtapp: pas op voor deze man, niet open doen!
Oké, deze straat is niet in het centrum van Utrecht, maar in een dorp in Brabant. Waar je van tevoren afspraken maakt als je bij elkaar langskomt en onderhand een timetable kan maken van wie op welk moment van de dag zijn hond uitlaat.

Maar op dat moment was het zaadje geplant: angst. Buurtbewoners reageerden met “brrr, wat naar!” en “wat fijn dat je het meldt!”. En ondertussen? Deed niemand de deur open en blijft het tot de dag van vandaag een mysterie wat hij nodig had. 

Ik, mijn ouders en gelukkig veel meer mensen, balen. Want ik weet zeker dat de meerderheid van Nederland gewoon de deur open had gemaakt. 

Waar is onze nieuwsgierigheid gebleven naar de waarheid? 

Tijdens het delen van dit verhaal werd ik aangetikt door een man. Hij vertelde me dat hij uit India kwam. Ik kon hem niet goed verstaan en voordat hij zijn verhaal voor de tweede keer wilde uitleggen, vroeg ik hem of ik iets voor hem kon doen. Hij vroeg om geld. Ik had geen contant geld, maar ik kon hem wel een koffie aanbieden. Dat wilde hij niet. En dat is prima, even goede vreemden. Hij vertrok naar mijn buurvrouw die hem wat geld gaf. Ik wil niet suggereren dat mijn koffie-aanbod hier enige invloed op heeft gehad. Maar ikzelf merk altijd dat mijn drempel kleiner wordt om hulp aan te bieden wanneer ik om me heen zie dat het de normaalste zaak van de wereld is. De kloof tussen arm en rijk wordt kleiner, tussen hulpbehoevenden en hulpgevenden. Want: wanneer zij geeft, waarom zou jij dat dan niet doen?

Ik ben ontdaan en kwaad. Dat deze normaalste zaak, een unieke zaak wordt. Dat we mensen die muren bouwen een podium geven. Dat mijn Brabantse buurvrouw wordt gezien als een of andere held, die ons zou beschermen tegen het kwade.

Alsjeblieft, sluit je ogen en deuren niet.