Well done, you
Woensdagavond. Ik zit op mijn tapijt met als rugleuning mijn iets te lage bed. Rode wijn naast me, de afstandbediening binnen handbereik en met als achtergrondmuziek The Weepies. The Weepies, dat klinkt best zielig. Maar God, wat heb ik dit lang niet meer geluisterd en wat is het eigenlijk fijne muziek. Mijn getik gaat harder dan het Weepie volume, maar toch slaat het gevoel van de muziek harder in dan de woorden die ik tik. The Weepies ken ik vanuit mijn Tilburg tijdperk. Isa, mijn dierbare vriendin van toen begon over dit fijne geluid. Ik ben dit fijne geluid door de jaren heen uit het oog en oor verloren. Ook maar weer een feit dat muziek zo fijn kan zijn. Soms luister je het jaren later terug, en dan brengt het nog zoveel waarde met zich mee. En dan voel je je weer even het zeventienjarige meisje van toen. Toen al wetend wat de waarde van vriendschap was, de waarde van ouders en de waarde van het hebben van een passie. De waarde van een waardevol leven.
Soms kom je ineens mensen tegen, zonder van tevoren te weten wat ze met je gaan doen. Ze kunnen je leven een boost geven. Een soort van Mario Kart achtige taferelen. Alle krachten die je ooit al had, die worden dan verdubbeld met een explosie. En dan beuken ze er even extra hard in. ‘Level up’. Alles wat je dan doet, al je wapens die je bezit en al de beuken die je geeft, werken met je mee. Je hebt wind mee als de malle. Je voelt je een geluksvogel die een geluksduw in de juiste richting krijgt. Alles gaat goed en voor je eigen gevoel komt dat omdat iemand het spel met je mee speelt. Je bent geen single, maar een duo player. Je ontwijkt de bananen, maar alle bliksembonuspunten op de weg pak je. Well done, you two.
Maar eerlijk, doen we het eigenlijk niet allemaal zelf? In ons eentje? Ik bedoel, een auto kan je niet met zijn tweeën besturen toch? Al dat talent en die krachten, die lagen toch altijd al op de achterbank? Heb je soms echt iemand nodig om die op te rapen?
Ik praat zo ontiegelijk, te ontiegelijk vaak met mijn dierbare vriendinnen over het hebben van een wederhelft, een duo-player. Diegene die voor jou het stuur vasthoudt als jij je moed van de achterbank moet rapen.
Eigenlijk is het zo suf. Want ik heb veel meer dan dat. Ik heb vrienden die me soms het bed uittrekken. Die me wakker maken met koffie en kippensoep. Die onder mijn raam staan te schreeuwen of ik thuis ben. Die met een blauw oog mee naar de kerk gaan of gewoon een film aanzetten zonder dat ik moet zeggen welke film ik leuk vind. Die over mijn been wrijven tijdens een concert omdat ze weten dat het liedje me emotioneel maakt. Die me bellen op een katerzondag om te vertellen dat ze me meenemen naar een koe-schijt-evenement. Die met me mee gaan naar een event zonder precies te weten wat ik eigen voorgesteld heb. Die vrienden die vragen hoe het met de realisatie van mijn dromen gaat, terwijl ik die dromen soms al had laten vallen.
Die mensen. Die niet eens vragen of ze moeten sturen. Maar die dat gewoon doen.
Well done,
well done you.