Roekeloos

by lianne4

Ik ben nu eigenlijk een beetje bang. Ik heb al te lang niets meer geschreven dus dit kan kei en kei gênant gaan worden. Misschien moet je af en toe ook gewoon stoppen met iets. Een oud klasgenootje zei eens dat ze altijd op het toppunt van een feestje naar huis gaat. Maar wanneer weet je nou wanneer je op je toppunt zit? Ik kan zoiets gewoon niet denk ik. Als het ene toppunt is geweest wil ik nog een topper toppunt. Daar streef ik naar. Op feestjes dan, qua ambities stop ik gewoon vrij snel.

Waar ik nu allemaal mee bezig ben? (Ja ik maak er even een interview met mezelf van.)
Nou, ik ben nog steeds weg van eten en ik werk bij een Joods verslavingscentrum. Hopelijk is dit dus niet mijn toppunt..
Weet je dat ik gewoon mijn wachtwoord van WordPress vergeten was? Het was bijna het einde geweest van mijn carrière als Ikbenlianne-blogger. Dat was wel even schrikken.

Ik zat vandaag dus te denken om bij een schrijfclubje te gaan. Van die mensen met problemen, die samen gaan wandelen en die ‘s avonds tijdens een kringgesprek hun best geschreven alinea mogen voorlezen. Maar dan wel ergens in Nieuw-Zeeland. Na al dat gehip van iedereen op Facebook wil ik ook. Mijn nieuwe profielfoto wordt dan dat ik op een berg zit met een notebook en zo’n hipsterbril op. Maar ik denk dus dat, als ik dit ga doen, ik bij van die Koefnoen typetjes terecht ga komen. Die met hun rugzakje en hun sokken in sandalen heel zweverig gaan zitten te lopen te doen. Van die mensen die ‘hun problemen eruit willen schrijven’.

Dat is misschien nu ook wel een beetje mijn probleem: alles gaat goed. Heel irritant. Ik heb de laatste tijd niks meer te klagen. Ik vind het nu zelfs vervelend als mensen zitten te lopen te klagen te lopen. Maar ik ga daar niet over klagen, want dan krijgen die mensen alleen maar aandacht. Ik ga ook geen voorbeelden noemen want dat kan je zelf ook vast wel bedenken.
Maar alles gaat dus goed eigenlijk. Maar ik vind dat dus ergens wel heel vervelend. Klagen is voor mij eigenlijk een hobby. En die hobby heb ik nu niet meer. Vergelijk het maar met schilderen en dat ineens je hand eraf wordt gehakt. Weg hobby.

Maar ik merk dat ik afdwaal,
afdwaal in een verhaal wat nooit echt een duidelijke weg heeft gehad.